Τετάρτη 19 Νοεμβρίου 2008

Ναι λοιπόν, είστε ρόμπες




Αγαπητή Μπάρμπι της κακιάς ώρας και μελαχρινή ανορεξικιά ΜπίμπιΜπο να 'στε καλά, γελάσαμε πάλι. Χο χο χο.
Υποκλίνομαι βαθιά στην πρωτοτυπία, το χιούμορ και την εξυπνάδα σας! Ο Μποράτ πρέπει να 'χει αυτοκτονήσει μέχρι τώρα.

Να σας πω ρε κορίτσια, έτσι όπως σας κόβω, πρέπει να σκυλοπαιδευτήκατε για να βγάλετε τέτοιο αριστούργημα!
Αλλά χαλάλι με τέτοιες ιδέες που μου δώσατε!!!

[Λοιπόν, έχω ήδη στο κεφάλι μου το σκηνικό. Βασικά τον Νικήτα θα τον παίξω εγώ (ίδιος σωματότυπος γαρ. Κλαψ)]

Είναι βράδυ, η πλάση ησυχάζει και ο Νικήτας όπως πάντα, κλεισμένος στην τουαλέτα. Μία ώρα, δύο ώρες, τρεις ώρες...
Έρχεται ο Οράτιος. Περιμένει υπομονετικά. Κάθε τόσο πηγαίνει στη μαμά στην κουζίνα και τη ρωτά πότε θα βγει ο γιόκας της απ΄ το μπάνιο.
Εκείνη, απαντάει πάντα το κλασσικό: “άστο το μωρό μου, θέλει το χρόνο του”. Α, δεν το ξέρατε; Η μανούλα τον αποκαλεί “μωρό μου”. Αχαχαχχχχχ!!!

Λέω αμέσως μετά να βάλω και τους διαλόγους που κάνει με τον μπαμπά, όταν είναι κλεισμένος στο μπάνιο πολλή ώρα... ή μήπως να μην τους βάλω;

Ε Νικητάκο;
Τί λες;
Ό,τι μου πεις, θα το κάνω! Σου χαλάω εγώ χατήρι;

υ.γ.1 Μεταξύ κατεργαρέων, ειλικρίνια “κορίτσια”!

υ.γ.2 Τί, δεν το είδες ακόμα; Μπες να δεις χάλια!
Μαμά μουυυυυυυυυυ!!!



Δεν υπάρχουν σχόλια: