ΓΙΑΤΙ ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ;



Βλέπω ρε γμτ τώρα στην τιβι τόσα παιδιά σε αυτά τα talent show που πάνε να δείξουν τη φωνή τους και ΑN έχουν καλή φωνή και ΑN είναι εμφανίσιμα και ΑN έχουν “όλο το πακέτο” sic και ΑN τα επιλέξουν, και ΑN αντέξουν ένα σωρό βασανιστήρια που τα λένε “μαθήματα” sic και ΑN προκριθούν στο τέλος θα πάρουν ένα συμβόλαιο.
Μα πού ζούμε; Στα χρόνια της γιαγιάς μου που έστελνε φωτογραφίες στην Αυστραλία μπας και πετύχει κάναν καλό γαμπρό ή στην εποχή της Βουγιουκλάκη που ζούσες το όνειρο της Σταχτοπούτας εάν τύχαινε και σε έβλεπε κάνας μπατηράκος παραγωγούλης;

Μιλάμε είναι εντελώς παράλογος αυτός ο τρόπος σκέψης. Εννοώ, είναι χιλιάδες φορές ευκολότερο ενώ έχεις μπροστά σου έναν υπολογιστή να πατάς ένα κουμπί και ό,τι ταλέντο θεωρείς πως έχεις να το δείχνεις όποτε, όπως και όσο θέλεις σε όλο τον κόσμο. Έχοντας τέτοια επιλογάρα είναι ποτέ δυνατόν να πηγαίνεις με τα λεφούσια και να ρισκάρεις να γίνεις ρόμπα;
ΓΙΑΤΙ ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ;

Και να πω ότι κανείς δεν τα έχει καταφέρει με το ίντερνετ, εδώ λέμε τα μισά συγκροτήματα μοσχοπουλάνε μέσω myspace και εμείς ακόμη στη λίθινη εποχή;
ΓΙΑΤΙ ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ;

Με ενοχλεί που ενώ υπάρχουν γύρω μας χιλιάδες τρόποι να κάνουμε τα όνειρά μας πραγματικότητα εμείς κολλάμε στην πεπατημένη μόνο και μόνο από συνήθεια. Είναι άκρως εκνευριστικό.
Είναι... όπως τα κραγιόν. Τόνοι κραγιόν πωλούνται στα μαγαζιά τη στιγμή που όλες ξέρουμε ότι τα μολύβια χειλιών έχουν πιο ζωηρό χρώμα, κρατάνε πιο πολλές ώρες, δε λιώνουν και δεν ενοχλούν τ' αγόρια. Εκεί όμως εμείς. Επειδή ντε και καλά τόσα χρόνια μάθαμε ότι τα κραγιόν είναι για τα χείλια. Ε, όχι ρε παιδιά.

[Και το γαλάκτωμα σώματος είναι για ενυδάτωση αλλά το 'χεις δοκιμάσει ποτέ αντί γι' αφρό ξυρίσματος; Θαύματα κάνει φιλενάδα! ;) ]

Από που τ' άρχισα και πού το 'φτασα πάλι η άτιμη ε;